Najlepsze seriale 2018 roku
Każdego roku pojawia się coraz więcej seriali. Nie w sposób obejrzeć ich nawet znaczną część, ale niemal zawsze da się znaleźć jakąś telewizyjną perełkę. Oto perełki, które znalazłam w tym roku: trzy nowości oraz kolejne sezony trzech innych seriali.
Gdybym pokusiła się na stworzenie numerowanego zestawienia, Patrick Melrose bez wątpienia zająłby miejsce pierwsze. To precyzyjnie napisany, świetnie zrealizowany i zagrany (w roli głównej Benedict Cumberbatch) miniserial oparty na cyklu powieści Edwarda St. Aubyna. Opowiada o życiu charyzmatycznego, błyskotliwego Patricka Melrose’a pochodzącego z arystokratycznej, uprzywilejowanej, ale również druzgocąco dysfunkcyjnej rodziny. Jest to serial o traumie dzieciństwa naznaczającej całe życie. W pięciu półtoragodzinnych odcinków zostaje przedstawione dzieciństwo, młodość i dorosłość Patricka, a wraz z tym różne oblicza przeżywania przez niego doznanych cierpień: wyparcie, ogromne ilości używek, próbę stworzenia nowego życia czy terapię. To także opowieść o zakorzenieniu w zakłamanym, oderwanym od rzeczywistości środowisku, w tym wypadku brytyjskiej arystokracji. To środowisko powoli wymierające, jednak przez wychowanie w nim, wciąż dające bohaterowi poczucie, że nie może wyzbyć nie tylko krzywd, ale też pewnego cynizmu i zepsucia. I chociaż Patrick Melrose popada czasem w bardzo mroczne tony, to ostatecznie daje nadzieję, że ból w końcu zmieni się w coś innego.
Ten serial niemal od początku był skazany na sukces. To ekranizacja powieści Gillian Flynn, produkcja stworzona przez ludzi odpowiedzialnych za świetne Big Little Lies i Uciekaj!. Już same te informacje dawały zapowiedź trzymającego w napięciu dramatu psychologicznego. Rzeczywiście ostatecznie Ostre przedmioty świetnie łączą dramat, thriller i kryminał.
To rozgrywająca się w dusznej atmosferze amerykańskiego Południa opowieść o powrocie do trudnej przeszłości. Dziennikarka Camille wyrusza do swojego rodzinnego miasteczka, aby przygotować reportaż o niewyjaśnionych zaginięciach dwóch nastoletnich dziewczynek. Realizując zadanie, nie może jednak uciec od swoich wspomnień i dawnych zdarzeń, które okazuje się, że mogą mieć duży związek z ostatnimi tragediami. Mroczny klimat opowieści tworzą zdjęcia i muzyka, a Amy Adams w roli Camilli oraz Patricia Clarkson w roli jej matki Adory nie pozwalają oderwać się od śledzenia historii.
Cóż, podobnie jak Patrick Melrose i Ostre przedmioty, Kidding także raczej nie podniesie Was na duchu, prędzej przyczyni się do ostrego emocjonalnego zjazdu. Jednocześnie w całym zestawieniu Kidding jest dla mnie największym i najbardziej oryginalnym odkryciem.
Jest to historia Jeffa prowadzącego kukiełkowy telewizyjny show dla dzieci. Wykreował on postać Pana Picklesa, którego pokochały miliony dzieci i dorosłych na całym świecie. Jeff zawsze miał w sobie wystarczająco dużo dziecięcej radości, aby bez problemów prowadzić beztroski program dla dzieci. Jednak jakiś czas po tragicznej śmierci swojego syna, zaczyna się to zmieniać. Chciałby na wizji poruszać także poważne, trudne tematy, ale na przeszkodzie staje mu ojciec i jego siostra, współtworzący z nim całe przedsięwzięcie.
Od początku w Kidding łamie serce sama postać głównego bohatera, którego można by włączyć w krąg donkiszotowskich postaci – naiwnych, wrażliwych, skłonnych do romantycznych zrywów i nieco oderwanych od rzeczywistości. Jednocześnie można zrozumieć, dlaczego rozpadło się małżeństwo Jeffa i dlaczego nie ma dobrych relacji ze swoim drugim synem. Bardziej niż na najbliższych i sobie skupia się na innych. W rolę głównego bohatera wciela się Jim Carrey i trudno wyobrazić sobie lepszy wybór od komika z ogromnymi pokładami melancholii. Przez ukazywanie skrajności Kidding ma w sobie sporą dawkę surrealizmu, podobną do tej w Zakochanym bez pamięci, filmie również wyreżyserowanym przez Michela Gondry’ego oraz także z rolą główną Jima Carreya.
Dobre miejsce również włączam w krąg najbardziej oryginalnych seriali ostatnich lat. Historia rozpoczyna się w zaświatach, a głównym tematem jest filozofia. W nieprzewidywalnych historyjkach z sympatycznymi bohaterami Dobre miejsce wykłada problemy etyczne i egzystencjalne. O ile pierwszy sezon nie wzbudził we mnie aż takiego zainteresowania, to drugi i trwający obecnie trzeci sezon nie pozwala oderwać się od historii, zaskakuje i bawi, poruszając tematy, nad którymi czasem zastanawiał się każdy z nas.
Piąty sezon BoJacka, tak jak poprzednie, łamie serce. Czwarty dawał nadzieję, że życie BoJacka w końcu jakoś się ułoży, jednak tak się nie stało. W piątym sezonie BoJack upada jeszcze niżej, a zakończenie, no cóż, znowu każe nam wierzyć, że będzie lepiej. I oby było.
Mimo że historia konia-celebryty już trwa jakiś czas, to nadal skrupulatnie napisana opowieść, w której nawet wcześniejsze pomniejsze zdarzenia czy wątki mają wpływ na to, co dzieje się obecnie. Tematy, które porusza, chociaż przewijają się przez cały serial, wciąż są pogłębiane, a sposób ich ujęcia zaskakująco trafnie punktuje niektóre zjawiska i problemy. Mało który inny serial tak dobrze opowiada o zepsuciu Hollywoo(d), trudnej przeszłości, nałogach i problemach psychicznych.
Pierwszy sezon GLOW trochę mnie rozczarował. Spodziewałam się czegoś zbliżonego do Orange Is the New Black w scenerii wrestlerskiego ringu i z kostiumami z brokatowego spandeksu, ale zabrakło mi możliwości lepszego poznania i zbliżenia się do postaci. Drugi sezon to zmienia – pozwala się zżyć z bohaterkami i pogłębia tematy, które wcześniej poruszał: dyskryminację kobiet w środowisku sportowym i medialnym, przemoc seksualną, próbą pogodzenia kariery i macierzyństwa i kobiecą przyjaźń.
Patrick Melrose
Gdybym pokusiła się na stworzenie numerowanego zestawienia, Patrick Melrose bez wątpienia zająłby miejsce pierwsze. To precyzyjnie napisany, świetnie zrealizowany i zagrany (w roli głównej Benedict Cumberbatch) miniserial oparty na cyklu powieści Edwarda St. Aubyna. Opowiada o życiu charyzmatycznego, błyskotliwego Patricka Melrose’a pochodzącego z arystokratycznej, uprzywilejowanej, ale również druzgocąco dysfunkcyjnej rodziny. Jest to serial o traumie dzieciństwa naznaczającej całe życie. W pięciu półtoragodzinnych odcinków zostaje przedstawione dzieciństwo, młodość i dorosłość Patricka, a wraz z tym różne oblicza przeżywania przez niego doznanych cierpień: wyparcie, ogromne ilości używek, próbę stworzenia nowego życia czy terapię. To także opowieść o zakorzenieniu w zakłamanym, oderwanym od rzeczywistości środowisku, w tym wypadku brytyjskiej arystokracji. To środowisko powoli wymierające, jednak przez wychowanie w nim, wciąż dające bohaterowi poczucie, że nie może wyzbyć nie tylko krzywd, ale też pewnego cynizmu i zepsucia. I chociaż Patrick Melrose popada czasem w bardzo mroczne tony, to ostatecznie daje nadzieję, że ból w końcu zmieni się w coś innego.
Ostre przedmioty
Ten serial niemal od początku był skazany na sukces. To ekranizacja powieści Gillian Flynn, produkcja stworzona przez ludzi odpowiedzialnych za świetne Big Little Lies i Uciekaj!. Już same te informacje dawały zapowiedź trzymającego w napięciu dramatu psychologicznego. Rzeczywiście ostatecznie Ostre przedmioty świetnie łączą dramat, thriller i kryminał.
To rozgrywająca się w dusznej atmosferze amerykańskiego Południa opowieść o powrocie do trudnej przeszłości. Dziennikarka Camille wyrusza do swojego rodzinnego miasteczka, aby przygotować reportaż o niewyjaśnionych zaginięciach dwóch nastoletnich dziewczynek. Realizując zadanie, nie może jednak uciec od swoich wspomnień i dawnych zdarzeń, które okazuje się, że mogą mieć duży związek z ostatnimi tragediami. Mroczny klimat opowieści tworzą zdjęcia i muzyka, a Amy Adams w roli Camilli oraz Patricia Clarkson w roli jej matki Adory nie pozwalają oderwać się od śledzenia historii.
Kidding
Cóż, podobnie jak Patrick Melrose i Ostre przedmioty, Kidding także raczej nie podniesie Was na duchu, prędzej przyczyni się do ostrego emocjonalnego zjazdu. Jednocześnie w całym zestawieniu Kidding jest dla mnie największym i najbardziej oryginalnym odkryciem.
Jest to historia Jeffa prowadzącego kukiełkowy telewizyjny show dla dzieci. Wykreował on postać Pana Picklesa, którego pokochały miliony dzieci i dorosłych na całym świecie. Jeff zawsze miał w sobie wystarczająco dużo dziecięcej radości, aby bez problemów prowadzić beztroski program dla dzieci. Jednak jakiś czas po tragicznej śmierci swojego syna, zaczyna się to zmieniać. Chciałby na wizji poruszać także poważne, trudne tematy, ale na przeszkodzie staje mu ojciec i jego siostra, współtworzący z nim całe przedsięwzięcie.
Od początku w Kidding łamie serce sama postać głównego bohatera, którego można by włączyć w krąg donkiszotowskich postaci – naiwnych, wrażliwych, skłonnych do romantycznych zrywów i nieco oderwanych od rzeczywistości. Jednocześnie można zrozumieć, dlaczego rozpadło się małżeństwo Jeffa i dlaczego nie ma dobrych relacji ze swoim drugim synem. Bardziej niż na najbliższych i sobie skupia się na innych. W rolę głównego bohatera wciela się Jim Carrey i trudno wyobrazić sobie lepszy wybór od komika z ogromnymi pokładami melancholii. Przez ukazywanie skrajności Kidding ma w sobie sporą dawkę surrealizmu, podobną do tej w Zakochanym bez pamięci, filmie również wyreżyserowanym przez Michela Gondry’ego oraz także z rolą główną Jima Carreya.
Dobre miejsce – sezon 2 i 3
Dobre miejsce również włączam w krąg najbardziej oryginalnych seriali ostatnich lat. Historia rozpoczyna się w zaświatach, a głównym tematem jest filozofia. W nieprzewidywalnych historyjkach z sympatycznymi bohaterami Dobre miejsce wykłada problemy etyczne i egzystencjalne. O ile pierwszy sezon nie wzbudził we mnie aż takiego zainteresowania, to drugi i trwający obecnie trzeci sezon nie pozwala oderwać się od historii, zaskakuje i bawi, poruszając tematy, nad którymi czasem zastanawiał się każdy z nas.
BoJack Horseman – sezon 5
Piąty sezon BoJacka, tak jak poprzednie, łamie serce. Czwarty dawał nadzieję, że życie BoJacka w końcu jakoś się ułoży, jednak tak się nie stało. W piątym sezonie BoJack upada jeszcze niżej, a zakończenie, no cóż, znowu każe nam wierzyć, że będzie lepiej. I oby było.
Mimo że historia konia-celebryty już trwa jakiś czas, to nadal skrupulatnie napisana opowieść, w której nawet wcześniejsze pomniejsze zdarzenia czy wątki mają wpływ na to, co dzieje się obecnie. Tematy, które porusza, chociaż przewijają się przez cały serial, wciąż są pogłębiane, a sposób ich ujęcia zaskakująco trafnie punktuje niektóre zjawiska i problemy. Mało który inny serial tak dobrze opowiada o zepsuciu Hollywoo(d), trudnej przeszłości, nałogach i problemach psychicznych.
GLOW – sezon 2
Pierwszy sezon GLOW trochę mnie rozczarował. Spodziewałam się czegoś zbliżonego do Orange Is the New Black w scenerii wrestlerskiego ringu i z kostiumami z brokatowego spandeksu, ale zabrakło mi możliwości lepszego poznania i zbliżenia się do postaci. Drugi sezon to zmienia – pozwala się zżyć z bohaterkami i pogłębia tematy, które wcześniej poruszał: dyskryminację kobiet w środowisku sportowym i medialnym, przemoc seksualną, próbą pogodzenia kariery i macierzyństwa i kobiecą przyjaźń.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz