Najlepsze filmy 2018 roku
Koniec roku ponownie nie pozwolił mi oprzeć się pokusie stworzenia zestawienia najlepszych filmów. Oto filmy, który wywarły na mnie największe wrażenie (i miały polska premierę w 2018 roku).
W Mildred Hayes narasta rozpacz i gniew wywołane bezczynnością policji, która nie potrafi rozwiązać sprawy śmierci jej córki. Dlatego wykupuje trzy tytułowe billboardy reklamowe, żeby zamieścić na nich prowokacyjne zapytanie skierowane do miejscowego szeryfa. Konflikt między bohaterką a policją i mieszkańcami narasta, zataczając coraz szersze kręgi. Ciężar historii zrównoważono jednak dużą dawką czarnego humoru, który i tak sprawia, że w kulminacyjnych momentach historii tragiczny los bohaterów uderza z jeszcze większą intensywnością. Ponury żart przykrywa rozpacz, łzy przychodzą po wybuchu śmiech. Trzy Billboardy za Ebbing, Missouri nie jest emocjonalnym rollercoasterem, to precyzyjnie skrojona, ale jednocześnie do bólu prawdziwa historia o stracie, pustce, okrucieństwie i nadziei. [recenzja]
Alicja nie pamięta przeszłości ani nie wie, kim jest. Gdy odnajduje ją rodzina, nie chce do niej wracać. Mimo to krok po kroku zostaje przedstawiona lub zasugerowana jej przeszłość i traumatyczne przeżycie, które doprowadziło do bezwiednej ucieczki i zaniku pamięci, tak zwanej fugi dysocjacyjnej. Nie uznałabym jednak Fugi za opowieść wyłącznie o problemach psychicznych. Precyzyjnie skrojony scenariusz w niemal każdej scenie nienachalnie mówi coś o tożsamości, ludzkiej psychice i pamięci.
To wariacja na temat słynnego dzieła Cervantesa. Reżyser Toby (jedna z najlepszych ról Adama Drivera!) spotyka naturszczyka Javiera, który występował w jego filmowym debiucie jako Don Kichot. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że napotkany mężczyzna naprawdę wierzy, że jest Don Kichotem i uznaje Toby’ego za Sancho Pansę. Chociaż interpretacja Terry’ego Gilliama jest rozbuchana i odległa od oryginału, to podkreśla współczesne znaczenie mitu o Don Kichocie – że pod cynizmem i nudą skrywa się idealistyczna wiara w odwagę i dobro, jakkolwiek oderwane byłyby od rzeczywistości.
Trzeci film w reżyserii Damiena Chazelle’a opowiada o Neilu Armstrongu – pierwszym człowieku, który stanął na Księżycu. Ułamek tej historii w rękach innego twórcy mógłby stać się patetycznym, rozbuchanym dziełem o pokonaniu sił kosmosu przez człowieka. W tym wypadku to intymny portret słynnego amerykańskiego astronauty. Inżynier, pilot lotów doświadczalnych, astronauta, dowódca Apollo 11 i wreszcie pierwszy człowiek na Księżycu okazuje się kruchym i zamkniętym w sobie mężem i ojcem tłamszącym w sobie ból po stracie córki. Pierwszy człowiek to historia o niewysłowionej stracie i niemożności wyrażenia emocji, które oddzielają od świata.[recenzja]
Podobnie jak w Oknie na podwórzu Alfreda Hitchcocka w Tajemnicach Silver Lake znudzony bohater z okna mieszkania podgląda sąsiadów, aż nagle dostrzega coś, co prowadzi go na trop nierozwiązanej zagadki, którą decyduje się rozwikłać. Śledztwo nie okazuje się wcale takie proste i przy okazji prowadzi przez meandry popkultury: słynne teorie spiskowe, kino złotej ery Hollywood, kryminały noir, komiksy, gry komputerowe, kicz i grunge lat 90. Kryminalna historia stanowi pretekst do refleksji o pragnieniu tajemnicy, fascynacji przeszłością i popkulturą.[recenzja]
To opowieść o miłości naznaczonej tęsknotą, odrzuceniem, lękiem, zmianą; to bycie częściej osobno niż razem. W Zimnej wojnie największą siłę rażenia mają emocje zdradzane w spojrzeniach, grze głosem, aranżacjach muzycznych. To napięcie i autentyczność są odczuwalne dzięki głównemu duetowi aktorskiemu. [recenzja]
To coś więcej niż biograficzny dramat sportowy poświęcony losom amerykańskiej łyżwiarki Tonyi Harding. Burzliwy życiorys stanowi pretekst do rozważań o prawdzie, gdy ta nie jest tak oczywista, nierównościach społecznych i sportowych, przemocy, nieustającej walce oraz ułudzie amerykańskiego snu. [recenzja]
Tamte dni, tamte noce, czyli poprzedni film reżysera, pozostawił niezatarte wrażenie przeżywania pierwszej miłości w słonecznej Italii. W Suspirii Luca Guadagnino podąża w zupełnie odmienne rejony, ale ponownie udowadnia, że jest mistrzem budowania nastroju. I chociaż finał ocieka groteską i konwencją horroru gore, to przez cały seans, czuć, że nawet w niepozornych przedmiotach kryje się coś demonicznego i złowieszczego.
Chociaż Zwierzęta miały premierę dopiero pod koniec roku, a sama widziałam go podczas zeszłorocznego festiwalu Tofifest, to trudno mi o nim nie wspomnieć. Po nietypowym wypadku małżeństwa Anny i Nicka dochodzi do coraz bardziej osobliwych zdarzeń: coraz częściej pojawiają się miejsca i postacie podobne do siebie, ale zarazem odmienne. Zwierzęta są jak gabinet luster, w którym wszystkie odbicia są zniekształcone, a obecność każdego z nich wiąże się z innym. To oniryczna filmowa przygoda po zakątkach psychiki i rzeczywistości. [recenzja]
Trzy billboardy za Ebbing, Missouri
W Mildred Hayes narasta rozpacz i gniew wywołane bezczynnością policji, która nie potrafi rozwiązać sprawy śmierci jej córki. Dlatego wykupuje trzy tytułowe billboardy reklamowe, żeby zamieścić na nich prowokacyjne zapytanie skierowane do miejscowego szeryfa. Konflikt między bohaterką a policją i mieszkańcami narasta, zataczając coraz szersze kręgi. Ciężar historii zrównoważono jednak dużą dawką czarnego humoru, który i tak sprawia, że w kulminacyjnych momentach historii tragiczny los bohaterów uderza z jeszcze większą intensywnością. Ponury żart przykrywa rozpacz, łzy przychodzą po wybuchu śmiech. Trzy Billboardy za Ebbing, Missouri nie jest emocjonalnym rollercoasterem, to precyzyjnie skrojona, ale jednocześnie do bólu prawdziwa historia o stracie, pustce, okrucieństwie i nadziei. [recenzja]
Fuga
Człowiek, który zabił Don Kichota
W cieniu drzewa
To islandzka produkcja brawurowo opowiadająca o ludzkich antagonizmach, o tym, jak niepozorny konflikt sąsiedzki lub rodzinny może mieć niebezpieczny finał. Punktem zapalanym sporu jest drzewo, którego gałęzie zasłaniają posesję sąsiadów. W cieniu drzewa to okraszona czarnym humorem historia o frustracji, pragnieniu zwycięstwa i bezlitosnym losie, która z dramatu obyczajowego przeradza się w czarną komedię i thriller, aż przybiera tony zbliżone do tragedii antycznej. [recenzja]
Pierwszy człowiek
Trzeci film w reżyserii Damiena Chazelle’a opowiada o Neilu Armstrongu – pierwszym człowieku, który stanął na Księżycu. Ułamek tej historii w rękach innego twórcy mógłby stać się patetycznym, rozbuchanym dziełem o pokonaniu sił kosmosu przez człowieka. W tym wypadku to intymny portret słynnego amerykańskiego astronauty. Inżynier, pilot lotów doświadczalnych, astronauta, dowódca Apollo 11 i wreszcie pierwszy człowiek na Księżycu okazuje się kruchym i zamkniętym w sobie mężem i ojcem tłamszącym w sobie ból po stracie córki. Pierwszy człowiek to historia o niewysłowionej stracie i niemożności wyrażenia emocji, które oddzielają od świata.[recenzja]
Tajemnice Silver Lake
Podobnie jak w Oknie na podwórzu Alfreda Hitchcocka w Tajemnicach Silver Lake znudzony bohater z okna mieszkania podgląda sąsiadów, aż nagle dostrzega coś, co prowadzi go na trop nierozwiązanej zagadki, którą decyduje się rozwikłać. Śledztwo nie okazuje się wcale takie proste i przy okazji prowadzi przez meandry popkultury: słynne teorie spiskowe, kino złotej ery Hollywood, kryminały noir, komiksy, gry komputerowe, kicz i grunge lat 90. Kryminalna historia stanowi pretekst do refleksji o pragnieniu tajemnicy, fascynacji przeszłością i popkulturą.[recenzja]
Zimna wojna
To opowieść o miłości naznaczonej tęsknotą, odrzuceniem, lękiem, zmianą; to bycie częściej osobno niż razem. W Zimnej wojnie największą siłę rażenia mają emocje zdradzane w spojrzeniach, grze głosem, aranżacjach muzycznych. To napięcie i autentyczność są odczuwalne dzięki głównemu duetowi aktorskiemu. [recenzja]
Jestem najlepsza. Ja, Tonya
To coś więcej niż biograficzny dramat sportowy poświęcony losom amerykańskiej łyżwiarki Tonyi Harding. Burzliwy życiorys stanowi pretekst do rozważań o prawdzie, gdy ta nie jest tak oczywista, nierównościach społecznych i sportowych, przemocy, nieustającej walce oraz ułudzie amerykańskiego snu. [recenzja]
Suspiria
Tamte dni, tamte noce, czyli poprzedni film reżysera, pozostawił niezatarte wrażenie przeżywania pierwszej miłości w słonecznej Italii. W Suspirii Luca Guadagnino podąża w zupełnie odmienne rejony, ale ponownie udowadnia, że jest mistrzem budowania nastroju. I chociaż finał ocieka groteską i konwencją horroru gore, to przez cały seans, czuć, że nawet w niepozornych przedmiotach kryje się coś demonicznego i złowieszczego.
Zwierzęta
Chociaż Zwierzęta miały premierę dopiero pod koniec roku, a sama widziałam go podczas zeszłorocznego festiwalu Tofifest, to trudno mi o nim nie wspomnieć. Po nietypowym wypadku małżeństwa Anny i Nicka dochodzi do coraz bardziej osobliwych zdarzeń: coraz częściej pojawiają się miejsca i postacie podobne do siebie, ale zarazem odmienne. Zwierzęta są jak gabinet luster, w którym wszystkie odbicia są zniekształcone, a obecność każdego z nich wiąże się z innym. To oniryczna filmowa przygoda po zakątkach psychiki i rzeczywistości. [recenzja]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz